Wat doe je als club wanneer je buiten niet meer gewoon kunt sporten door het weer: precies, je houdt een sneeuwfeest.
En een feest werd het op het terrein van het Twentebad: sneeuwballen gooien, met z’n allen de leraar bekogelen, wedstrijdje sleetje rijden, de hoogste muur bouwen en afsluiten met chocolademelk en koek.
Ontmoeting
Centraal stond het elkaar ontmoeten, plezier maken en dit zonderteveel interventie van volwassenen. Dus niet ouders die de sleetjes trokken maar de kinderen zelf.
Sneeuwballen gooien
Het sneeuwballen gooien was van korte duur: de sneeuw plakte niet echt, zodat al snel werd overgegaan tot inzepen. En daarvoor was het leeftijdsverschil binnen de groep te groot.
Sleetje trekken
De moderne kunststof sleeën zijn vooral bedoeld om van een al gladde helling af te glijden. Zonder helling en op verse sneeuw is een geheel nieuwe uitdaging. En geen papa’s en mama’s om te trekken, nee lekker alles zelf moeten doen. En dat deden ze. Vol enthousiasme trokken ze elkaar het terrein over, vallend en opstaand en vooral met een grote lach en rood hoofd.
Iglo bouwen
En nee, de sneeuw plakte bijna niet. Dat hadden we al gehoord en gelezen en met het sneeuwballen gooien zelf ervaren. Dus werd de iglo een muur. En de muur bij de meesten een berg. In 4 groepen werd gebouwd, samen gewerkt en samen gelachen.
Het meidenteam hield zich met ijzeren discipline aan de opdracht muur en was het enige team met op het eind een muurtje. Op de begeleiding na, die vond dat ze mee mochten doen en als grote kerels razendsnel een muur hadden gebouwd. Die door de jongsten even snel weer werd omgegooid als zijnde oneerlijke concurrentie. En terecht natuurlijk.
De meiden hadden uiteindelijk de hoogste muur en Luuk Briët was de meest originele muur.
Koek en zopie
Ter afsluiting van het sneeuwfeest was er voor iedereen chocolademelk of ranja met koek.
En zo was het uur veel te kort en zo weer voorbij.
Hellinkje sleeën
De oudste groep ontdekte aan de achterkant van het terrein een heus hellinkje, waar je vanaf kon sleeën. En dat ging best leuk: nadat de eerste pogingen ruw werden onderbroken door verborgen boomstronkjes ontstond toch een soort pad, waarlangs je veilig naar beneden kon. En was het uiteindelijk meester Martin die het verste kwam. Had hij de beste techniek? Of was het toch iets met gewicht?
Nooit koud
Sommige mensen hebben het nooit koud. En die komen ook met dit weer in korte broek sporten. Hè Linde Hanstede? En gaan dan lekker op hun rug in de sneeuw liggen om een sneeuwengeltje te maken.
Bedankt
Marjolein Weber, bedankt voor de goede verzorging en Bjorn Linde en Twan Weber, bedankt voor alle ondersteuning die jullie onze leraren Martin en Rita bieden bij de lessen.
Zin om een keer mee te komen doen bij een van onze (buiten)lessen: neem contact op met onze leraren via trainers@judopromotion.nl